در قرون وسطی، زمانی که مردم دسترسی به کتابخانه‌های الکترونیکی نداشتند که همیشه هزاران کتاب همراهشان باشد، برخی از صحافان دو کتاب مجزا را به شکل یک جلد واحد به هم وصل می‌کردند تا خواننده یک کتاب با خود حمل کند.
در آن زمان مطالعه زیاد مرسوم نبود و بیشتر مردم تنها کتاب های مذهبی می‌خواندند. دو کتابی که غالبا به این روش به هم متصل می‌شدند «عهد جدید» و «کتاب مزامیر» بودند، زیرا هر دو کتاب‌های مورد نیاز در کلیسا بودند. آن‌ها در انگلستان در نیمه اول قرن هفدهم بسیار رایج بودند.
همان طور که در این تصاویر می‌بینید این کتاب‌ها صحافی عجیبی دارند. دو کتاب طوری روی هم قرار داده می شوند که لبه یکی روی ستون دیگری قرار می‌گیرد و هر دو کتاب یک جلد مشترک دارند که بینشان قرار می‌گیرد. وقتی چنین کتابی را در قفسه کتاب قرار می‌دهید، ستون یک کتاب به سمت بیرون قرار دارد و ستون دیگری به سمت داخل قفسه قرار می‌گیرد. این سبک صحافی عجیب را «dos-à-dos» می‌نامند که در زبان فرانسوی به معنای پشت به پشت است. برخی صحافان کتاب این سبک را فراتر برده اند و همان طور که در تصویر زیر از یک صحافی سال ۱۷۳۶ می‌بینید ۵ کتاب را به این روش یکی کرده اند.
صحافی‌های مدرن به ندرت از این روش استفاده می‌کنند، اما نوع متفاوتی از صحافی پشت به پشت در اواسط قرن بیستم ظاهر شد. این کتاب‌ها جلد پشتی ندارند در عوض دو جلد رو و یک ستون دارند که از هر طرف باز می‌شود. متن دو کتاب با زاویه ۱۸۰ درجه نسبت به هم قرار دارند. وقتی فرد خواندن یک کتاب را تمام می‌کند باید کتاب را از بالا به پایین بچرخاند تا بتواند کتاب دوم را بخواند. به همین دلیل این کتاب‌ها را «tête-bêche» می‌نامند که در زبان فرانسوی به معنای «سر تا پا» است، اما dos-à-dos اصطلاح عامی است که به همه نوع کتابی اطلاق می‌شود که دو کتاب در یک جلد قرار می‌گیرند.
